Nefs dizginleri bırakılmaması gereken huysuz bir eşektir.O eşek lafta anlamaz aç bırakılması eziyet çekmesi gereklidir başka türlü adam olmaz.eğer nefs kendisine verilenleri eksiksiz tam olarak kullanabiliyorsa yaratılmış olana yaratana kafa tutmaya başlar.Yani insan kendisine verilen her şeye sahipse bedenen ve ruhen kendini güçlü hissediyorsa haddini aşan sözler söyleyebilir.O yüzden nefs aç bırakılır.Çünkü açlık insanın güçsüz bırakır.İhtiyaçlarını hatırlatır.İhtiyacını hatırlamak insanın kendi acizliğini hatırlatır buda nefsi terbiye eder.
Bu dünya rahatlık ve zorluk arası gidip gelen bir döngüdür.Salih adam bulduğu her rahatlıkta hemen zorluğa sarılır.Bilir ki katlanılan her zorluk sonunda kendini bir rahatlığa bırakır.O zat bu şekilde ine çıka nefsine çok yüz vermeden ayrılmaya bakar.Lakin her rahatlık insanın nefsine hoş gelmez öyle rahatlıklar vardır ki nefsi öldürür.Bu da aşktır.Aşk ile geçen zaman nefse hiçbir zaman hoş gelmez çünkü aşk yokluktur. Nefs varlıktır. Yoklukta varlık olmaz.Var olamayan şeyse tesirini gösteremez.İnsana dokunamaz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder